6568-) Bize Muhammed b. Hatim rivâyet etti. Bize Behz rivâyet etti. (Dedi ki): Bize Hammâd b. Seleme Sâbit-den o da Muâviye b. Çurre-den o da Aiz b. Amr-dan naklen rivâyet etti ki: Ebû Süfyân Selman ile Suhayb ve Bilâl-ı bir cemâat içindeyken üzerlerine gelmiş. Bunlar: Vallahi! Allah-ın kılıçları adüvvüllahın boynundaki yerini almamıştır demişler. Ebû Bekr: Siz Kureyş-in şeyhi ve reisi için bunu mu söylüyorsunuz? demiş ve hemen Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) gelerek haber vermiş. O da: Ebâ Bekr! Ola ki sen onları kızdırmışındır. Eğer onları kızdırdıysan muhakkak Rabbini gazaba getirdin!» buyurmuşlar. Arkacığindan Ebû Bekr onların yanına vararak: Ey kardeşlerim sizi kızdırdım mı? demiş. Onlar: Hayır! Allah seni affetsin kardeşciğim! demişler. Süfyân’ın bu gelişi henüz kâfir bulunduğu Hudeybiye sulhundan sonra olmuştur. (sallallahü aleyhi ve sellem) Hazret-i Ebû Bekr-in Ebû Süfyân hakkındaki sözlerinden ashabının kızmış olmalarım tahmin ederek onlardan Özür dilemesine işaret buyurmuş o da özür dilemiştir. Arkadaşları kendisine ; «Hayır! Allah seni affetsin kardeşciğim!- mukabelesinde bulunmuşlardır. Kâdî Iyâz diyor ki: «Ebû Bekr-in böyle bir sığadan menettiği ve: Allah sana afiyet versin; Allah sana rahmet eylesin de! Fazla bir şey söyleme! dediği rivâyet olunur.» Bundan maksad duadan önce lâ kelimesini söyleme ki sözünün şekli duayı redde-diyormuş gibi olmasın demektir. Bazıları bu makamda (lâ ve yafffirül-ekellâhu) denilmesinin yani lâ kelimesi ile cümlenin arasına bir (ve) getirilmesinin daha münâsib olacağını söylemişlerdir. şerîf Hazret-i Selman ve arkadaşlarının faziletine ve zayıfların dindarların gönüllerini almak onlara hoş muamele etmek gerektiğine delildir.