6875-) Bana Amru-n-Nâkıd rivâyet etti. ki): Bize Yezid b. Harun rivâyet etti. ki): Bize Abdu’l-Aziz b. Abdillah b. Ebi Selemete’l-Mâcişun Süheyl b. Ebî Sâlih-den naklen haber verdi. Süheyl Şöyle dedi: Arafat-da idik. Derken Ömer b. Abdi’l-Aziz geçti. Kendisi hac emîri İdi. İnsanlar ona bakmaya kalktılar. Ben babama: Babacığım! Görüyorum ki Allah Ömer b. Abdi-l-Aziz-i seviyor dedim. (Babam): Ne o? diye sordu. Çünkü insanların kalblerinde onun sevgisi ver dedim. Bunun üzerine babam ; Baban hakkı için yemin ederim ki ben Ebû Hüreyre-yi Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) dan rivâyet ederken dinledim dedi. Sonra Cerîr-in Süheyl-den rivâyet ettiği hadîs gibi anlattı. hadîsin Ebû Hüreyre rivâyetini Buhârî «Kitâbu-l- . Edeb» ile «Kitâbu-t-Tevhid»-de tahric etmiştir. kulunu sevmesinden murad; onun için hayr irâde buyurması kendisine hidayet ve nimet vermesidir. Buğzu da azabını veya şekavetini irâde buyurmasıdır. Semâ ehlinden maksad meleklerdir. Cebrail (aleyhisselâm) ile diğer meleklerin bir kulu sevmeleri ya onun için istiğfar ve duada bulunmaları yahut sair insanlar gibi sevmeleridir. Ki bu sevgi kalbin meylinden biriyle mülakat için şevk duymasından ibarettir. Meleklerin bir kulu sevmeleri Allahü teâlâ-ya itaat ettiği ve onun rızasını kazandığı içindir. Kabulün yeryüzüne konmasından murad; insanların o kulu sevmeleri ve ondan razı olmalarıdır. Bunun zıddı da buğz etmeleridir. (aleyhisselâm)-ın meleklere seslenmesi o kul hakkında istiğfar ve niyazda bulunsunlar diyedir.