7134-) Bize Ubeydullah b. Muâz El-Anberî rivâyet etti. ki): Bize babam rivâyet etti. ki): Bize Ebû Yûnus Simâk-den rivâyat etti. ki): Nu-man b. Beşîr hutbe okudu da şunu söyledi: «Allah-ın kulunun tevbesine sevinmesi azığını su tulumunu bir deveye yükleyen sonra yürüyen. Nihayet bir çorak yere vardığı vakit kaylûle (uykusu) gelen ve inerek bir ağaç altında istirahat eden derken uyuya kalan ve devesi sıvışıp giden az sonra uyanarak bir tepeye koşan fakat hiç bir şey göremeyen sonra ikinci tepeye koşan fakat yine bir şey görmeyen sonra üçüncü tepeye koşan yine bir şey görmeyen bunun üzerine dönen ve istirahat ettiği yere gelen. Orada otururken ansızın devesi yürüyerek geliveren hatta yedeğini eline koyan bir adamın sevincinden... Evet! Allah-ın kulun tevbesine sevinci bu adamın devesini bulduğu vakit hâline sevinmesinden daha çoktur.» ki: Şâbi Nu-man-ın bu hadîsi Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’e ref ettiğini söyledi. Bana gelince: Ben onu işitmedim.