7136-) Bize Muhammed b. Sabbâh ile Züheyr b. Harb rivâyet ettiler. (Dediler ki): Bize Ömer b. Yûnus rivâyet etti. ki): Bize İkrime b. Ammar rivâyet etti. ki): Bize İshâk b. Abdillah b. Ebi Talha rivâyet etti. ki): Bize Enes b. Mâlik rivâyet etti. —Enes bu zâtın amcasıdır.— ki): Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurdular: tevbe ettiği vakit kulunun tevbesine sevinmesi birinizin devesi üzerinde çorak bir yerde bulunup devesi kaçtığı üzerinde de yiyeceği içeceği bulunduğu ve ondan ümidini kestiği nihayet bir ağaca gelerek gölgesinde yattığı devesinden ümidini kestiği o bu halde iken aniden deve karşısına dikiliverdiği ve yedeğinden tuttuğu sonra sevincinin şiddetinden: Allahım! Sen benim kulum ben de senin Rabbinim dediği; sevincinin şiddetinden yanıldığı zamanki sevincinden daha çoktur.»