7154-) Bana Hasen b. Ali El-Hulvâni ile Muhammed b. Sehl Et-Temîmî rivâyet ettiler. Lâfız Hasan-ındır. (Dediler ki): Bize İbn Ebî Meryem rivâyet etti. ki): Bize Ebû Gassan rivâyet etti. ki): Bana Zeyd b. Eşlem babasından o da Ömer b. Hattâb-dan naklen rivâyet etti ki Şöyle dedi: Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-e esirler geldi. Bir de baktık ki esirlerden bir kadın aranıyor. Esirler arasında bir çocuk bulduğu vakit onu alıyor göğsüne yapıştırıyor ve emziriyor. Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) bize: kadının çocuğunu ateşe atacağını sanır mısınız?» buyurdu. Biz: — Hayır vallahi! Onu atmamak elinden gelirse (atmaz) dedik. Bunun üzerine Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem): Allah kullarına bu kadının çocuğuna acımasından daha çok acır.» buyurdular. bu hadîsi dahi «Kitâbuıl-Edeb»-de tahric etmiştir. İbn Hacer diyor ki: «Hadîsden bir kısmı hazfedümiş-tir. Bunu Ismâîlî-nin rivâyeti beyân ediyor. İsmâîlî-nin lâfzı şöyledir: Bir çocuk bulduğu vakit onu alıp emzirîyordu. Derken bir çocuk buldu ve onu alarak göğsüne yapıştırdı. siyakından da anlaşılıyor ki kadın çocuğunu kaybetmiş memesinde süt toplanarak bundan zarar görmeye başlamıştı. Onun için bir çocuk buldu mu onu emziriyor hafiflemeye çalışıyordu. Kendi çocuğunu bulunca onu alarak bağrına bastı. şerif mü-minin bütün umurunda yalnız Allah-a teveccüh ve tevekkül etmesi gerektiğine işaret etmektedir.