1053-) Ümmü Osman’ın azatlısından nakledilmiştir ki: Ali (b. Ebi Talib)’i Kufe minberinde şöyle derken işittim. günü olduğu zaman şeytanlar sancakları ile sokaklara çıkıp insanlara (onları) başka işten alıkoyacak mühim işlerini hatırlatırlar ve cumaya gitmelerine mani olurlar. Melekler de gidip mescidin kapısına otururlar ve imam (minbere) çıkıncaya kadar camiye gelenleri geliş sırasına göre yazarlar. Kişi (hutbeyi) işitebileceği ve (imamı) görebileceği bir yere oturup susar bir şey konuşmaz ve boş bir işle meşgul olmazsa kendisine iki sevaptan iki nasip vardır.(Eğer uzak oturur ve hutbeyi duyamayacağı bir yerde ise susar konuşmaz ve boş bir şeyle meşgul olmazsa ona sevaptan bir nasip vardır. Parantez içindeki bu cümle bazı nüshalarda yoktur. (Hutbeyi) işitebileceği ve (imamı) görebileceği bir yere oturur fakat konuşur ve susmazsa ona da günahtan bir nasip vardır. Her kim Cuma günü (yanındaki) arkadaşına " sus" derse boş işle uğramış olur kim de boş şeyle uğraşır ise onun (kıldığı) bu cumasından hiçbir şey (sevab) yoktur. sonra Ali (radıyallahü anh) " ben bunları Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’dan duydum" dedi. b. Hanbel I 93; Beyhakî es-Sünenu-l-kübra IH 220. Dâvûd buyurdu ki: Bu hadisi Velid b. Müslim İbn Câbir-den (şeksiz) olarak (Rabâis) diye ibaresini şeklinde rivâyet etmiştir.