1540-) Câbir b. Abdullah (radıyallahü anh)-dan nakledilmiştir ki: Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) bize Kur-an-ı Kerim-den bir sure öğretir gibi istihareyi öğretir ve buyururdu ki: Biriniz bir işe kalben azmettiğinde farzın dışında (nafile olarak) iki rekat namaz kılsın ve şöyle dua etsin: Allah-ım bilgin ile bana hakkımda hayırlı olanı bildirmeni dilerim. Gücün yettiği için bana güç vermeni isterim. Hayırlı olan tarafın bana açıklanması için senin o büyük fazl (ve kerem)inden isterim. Çünkü senin gücün yeter bense güçsüzüm. Sen bilirsin bense bilmem. Sen gaybları da pek yakından bilirsin. Eğer şu işin -yapmak istediği şeyi isim olarak söyler- benim dinim yaşayışım âhiretim ve işimin sonu açısından bana hayırlı olduğunu bilirsen (ki şüphesiz bilirsin) bunu bana nasib ve müyesser eyle o işte bana feyz ve bereket ver. Eğer bilirsen ki (bildiğinde şüphe yoktur) şu iş -evvelkinde olduğu gibi (benim dinim yaşayışım âhiretim ve işimin sonu itibariyle)- şer ise beni o işten ve onu benden çevir. Benim için hayır nerede ise onu bana mukadder ve müyesser eyle. Gönlümü o işten hoşnut kıl." istihare yapan kişi sözlerinin yerine " = dünya ve âhiretim hakkında da" diyebilir. teheccüd 25 deavât 49 tevhid 10; Tirmizî vitir 18; İbn Mâce ikâme 188; Ahmed b. Hanbel III 344. Mesleme ve İbn Îsa (hadisi rivâyet ederlerken) Muhammed b. el-Münkedir ve Câbir kelimelerinden önce " ân" lafzını kullanmışlardır.