2063-) Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)-in hanımı Âişe (radıyallahü anhâ) ve Ümmü Seleme (radıyallahü anhâ)-dan rivâyet olunmuştur: Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’in Zeyd-î evlatlık edindiği gibi Ebû Huzeyfe b. Utbe b. Rabia b. Abdişems de Ensar-dan bir kadının azatlı kölesi olan Sâlim-i evlâtlık edinmiş ve kardeşinin kızı Hind bint el-Velîd b. Utbe b. Rabia ile evlendirmişti. Cahiliyye çağında bir kimse bir adamı evlatlık edindi mi halk o evlatlığı o adama nisbet ederek isimlendirirlerdi. Evlatlık da o adamın mirasına vâris olurdu. Nihayet noksan sıfatlardan münezzeh olan yüce Allah bunun hakkında; Onları babalarına nisbet ederek çağırın" el-Ahzâb (33) 5. âyet-i kerimesini " onlar sizin din kardeşlerinizdir ve dostlarınızdır" buyruğuna kadar indirince (bu evlâtlıklar babalarına verildi babası bilinmeyenler) de dost ve din kardeşi oldu. sırada Ebû Huzeyfe-nin hanımı Sehle bint Süheyl b. Amr el-Kureyşî gelerek; Allah-ın Resulü biz Sâlim-e (kendi neslimizden gelen) bir çocuk gözüyle bakıyorduk kocamla benim yanımda bir evde kalıyor ve (dolayısıyla) beni başı yakası boynu yüzü ve kolları açık bir kıyafetle görüyordu. Şimdi ise Aziz ve Celil olan Allah evlâtlıklar hakkında senin de bildiklerini indirdi. Salim hakkındaki görüşünüz nedir? diye sordu. Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) de ona; Onu emzir" buyurdu. Sehle enu beş kez emzirdi ve Salim O-nun sütoğlu oldu. Bu olay nedeniyle Âişe (radıyallahü anhâ) kendisinin görmek istediği ve yanına girmelerini arzu ettiği kimseleri kız kardeşlerinin veya erkek kardeşlerinin kızlarının emzirmelerini isterdi. Eğer (emzirilmesini istediği kimse) yetişkin ise beş defa emzirmelerini isterdi. (O kimse Hazret-i Âişe-nin bu isteğine uyduktan) sonra artık Hazret-i Âişe-nin yanına (rahatça) girerdi. Hacer Fethu’l-bârî XI 53. Ümmü Seleme ile Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’in diğer hanımları beşikte iken süt emmedikçe halktan bir kimsenin bu şekilde süt emmek suretiyle yanlarına gelmesine izin vermezlerdi. Ve Hazret-i Âişe-ye de; bilmiyoruz belki bu diğer halk için değil de sadece Sâlim-le ilgili olarak Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) tarafından verilmiş özel izindir derlerdi. nikâh 15; Müslim redâ 26-28 30-31 hudüd 23; Ngsâî nikâh 53; Muvatta. redâ 13; Darimî hudûd 17; Ahmed b. Hanbel V 348 VI 174 201 228 249 269.