2514-) Ebû îmran Eşlem (b. Yezid)-den; demiştir ki: Biz İstanbul-u kasdederek Medine-den savaşa çıktık. Cemaatin başında Abdurrahman b. Halid b. el-Velid vardı. Rum (askerleri) sırtlarını (İstanbul) şehrin(in) surlarına dayamışlardı. Derken (bizden) bir adam (tek basma) düşmana saldır(ıp düşman safları arasına dal)dı. Bunun üzerine halk " Vazgeç vazgeç! lâilahe illallah kendi elleriyle kendini tehlikeye atıyor!" diye feryada başladı. (Bunu gören) Ebû Eyyûb (el-Ensârî) dedi ki: Bu âyet biz Ensâr topluluğu hakkında indi. (Yüce) Allah Peygamberi (Muhammed) (sallallahü aleyhi ve sellem)-e yardım edip İslâmiyete destek olunca (kendi kendimize); Haydi gelin mallarımızın başında duralım onları düzene koyalım" demiştik. Bunun üzerine Yüce Allah; Allah yolunda sarf ediniz de kendinizi ellerinizle tehlikeye atmayınız!" el-Bakara (2) 195. (mealindeki âyet-i kerimeyi) indirdi. (Kendi) eller(imiz)le kendimizi tehlikeye atmak (demek) mallarımızın başında onları düzene koymakla uğraşmamız ve cihâdı terk etmemiz demektir." İmran dedi ki: Ebû Eyyûb (Şehid olup ta) İstanbul-a defn edilinceye kadar cihada devam etti. tefsiru-l-kur-ân 3.