5087-) Kasım (b. Muhammed)’den demiştir ki: Ebû Zer şöyle derdi: Her kim sabaha erişince: Allahümme mâ haleftü min halfin ev kultu min kavlin ev nezertü min nezrin femeşîetüke beyne yedey zâlike küllini mâ şi-te kâne ve mia tem teşe- lem yekûn. Allahümmeğfir lî ve tecâvez lî anhü. Allahümme femen salleyte aleyhi fealeyhi salavâ-tî ve men leante fealeyhi la-netî kâne fistisnâ înyevmihî zâlike (ev zâlikel yevmi (Ey Allahım. Ettiğim hiç bir yemin konuştuğum hiçbir söz yaptığım hiçbir nezir yok ki bunların tümünün önünde senin iraden bulunmasın. Senin istediğin olur istemediğinse olmaz. Ey Allahım beni affet benim için (bu yeminlerimin söz ve nezirlerimin yapılmasında yada yerlerine getirilmesindeki hatalarımı) bana bağışla! Ey Allahım senin rahmetin kime ise benim acımam da onadır. Senin lanetin kime ise benim lanetim de onadır" derse (o kimse) bu gününde (dil sürçmelerinden kurtulma hususunda) bir istisna içinde olur.)"