2973-) - “... Ebû Saîd-i Hudrî (radıyallahü anh)’den şöyle demiştir: (sallallahü aleyhi ve sellem) Alkama bin Mücezziz (radıyallahü anh)-ı bir müfrezenin başında (savaşa) gönderdi. Ben de o müfrezede idim. Kumandan savaşın başına vardığı veya yolculuk ettiği sıralarda askerlerden bir grub (ayrı gitmek için) kumandandan izin istedi. Kumandan da onlara izin vererek başlarına Abdullah bin Huzâfe bin Kays es-Sehmî (radıyallahü anh)-ı kumandan tâyin etti. Ben de bu kumandanla beraber savaşa gidenler arasında idim. Abdullah bin Huzafe (beraberindeki grub ile) yolun bir yerinde (konaklamış) olduğu sırada mücâhidler ısınmak veya üzerinde bir yemek yapmak için muazzam bir ateş yaktılar. (Kumandanımız) Abdullah — Kendisinde şaka etme huyu vardı —: asker)! Sizin üzerinizde benim emirlerimi dinlemek ve bana itâat etmek hakkı yok mu? diye sordu. Mücâhidler: Evet (var) dediler. Kumandan: Şu halde ben size neyi emredersem behemehal yapacaksınız (değil mi?) dedi. Mücâhidler: Evet dediler. Kumandan : Şu halde ben size şu (alev alev yanan) ateşe atılmanızı emrediyorum dedi. Bunun üzerine mücâhidlerin bâzısı ayağa kalkarak ateşe atılmaya hazırlandılar. Kumandan bunların kendilerini cidden ateşe atacakları kanâatına varınca (onlara) : tutunuz (yani ateşe atılmayınız). Çünkü ben sizlerle şaka ettim dedi. Saîd-i Hudrî demiştir ki: Sonra biz (savaştan dönüp Medine-ye) gelince mücâhidler bu durumu Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)-e anlattılar. Bunun üzerine Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: (Onlar (yani başınızdakiler) den kim size Allah-a isyan etmeyi emrederse sakın (o hususta) o kimseye itâat etmeyiniz.) "