3660-) - “... Abdullah (bin Mes-ûd)-un zevcesi Zeyneb (radıyallahü anhâ)’dan; Şöyle demiştir : bir kadın yanımıza girip humre (denilen bir nevi veba) hastalığına okurdu. Ayakları uzun bir divanımız vardı. (Eşim) Abdullah eve gireceği zaman (geldiğini sezdirmek için) öksürüp seslenirdi. Günün birinde Abdullah eve girdi. Okuyucu yaşlı kadın onun sesini duyunca ondan saklandı. Abdullah da gelip yanıma oturdu ve eli bana dokununca bir ipliğe değdi. Sonra: Bu nedir? dedi. Ben de : Humre (denilen) hastalığa benkn için bu ipliğe okundu dedim. Bunun üzerine Abdullah ipliği çekip keserek attı ve: Abdullah-ın ev halkının şirk (yani Allah-a ortak koşmak) sayılan bir şeyi kullanmaya ihtiyaçları yoktur. Ben Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) -den: nazarlıklar ve büyü şüphesiz bir şirk (yani Allah-a ortak koşmak)tır) buyurduğunu işittim dedi. Ben: gün dışarı çıktım da falan adam beni gördü. Bunun üzerine onun tarafındaki gözüm yaşardı. O günden beri gözüme okutturduğum zaman gözümün yaşı durur ve okutmayı bıraktığım zaman gözüm yaşarır dedim. Abdullah: şeytandır. Sen ona itâat ettiğin zaman seni bırakır ve ona isyan ettiğin zaman parmağı ile senin gözüne dürtüyor. Lâkin eğer sen Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-in yaptığı gibi yapsaydın senin için hayırlı ve şifâya kavuşman için çok münâsip olurdu: Gözüne su serpip şöyle dersin: (Bu hastalığı gider Ey insanların Rabbi. Şifâ ver. Ancak sen şifâ verirsin. Senin şifandan başka hiçbir şifâ yoktur. Hiçbir hastalık bırakmayan bir şifâ ihsan buyur ) dedi. "