3927-) - “... Su-dâ el-Mürriyye (radıyallahü anhâ)’dan; Şöyle demiştir: (radıyallahü anh) Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-in vefatından sonra bir gün (kocam) Talha (bin Ubeydillah) (radıyallahü anh) -a uğradı da (onu üzgün görünce) : üzgünsün? Amcan oğlunun (Ebû Bekir es-Sıddik)-ın halîfe oluşu mu seni üzdü? dedi. Talha: Hayır. Lâkin Ben Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) -den: ben bir kelimeyi çok iyi bilirim ki herhangi bir kimse ölüm döşeğinde o kelimeyi söylediği takdirde mutlaka o kelime o kimsenin sahifesine (yani amel defterine) bir nur olur ve muhakkak o kimsenin cesedi ve ruhu ölüm döşeğinde o kelime sayesinde behemehal bir ravh (yani rahmet rızâ-ı Bari ve rahatlık) bulacaklardır ) buyruğunu kulağımla işittim de o kelimenin ne olduğunu O-na vefat edinceye kadar sormadım (üzüntüm bundandır) dedi. (Bunun üzerine) Ömer (radıyallahü anh) : o kelimeyi bilirim. O Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’in amcasına (yani Ebû Tâlib-e ölüm döşeğinde) teklif ettiği (söylemesini istediği tevhîd) kelimesidir. Eğer Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) amcası (Ebû Tâlib) için tevhîd kelimesinden daha fazla kurtarıcı bir şey bilseydi o şeyi emredecekti dedi.