4064-) - “... İmrân bin Husayn (radıyallahü anh)’den; Şöyle demiştir: bin el-Ezrak (ki haricîlerin Ezrakîler kolunun başıdır) ve arkadaşları gelerek: helak oldun (dinden çıktın) Yâ İmrân dediler İmrân: Ben helak olmadım (küfre gitmedim) diye cevab verdi. Onlar : Bilâkis (müslümanlıktan çıktın) dediler. îmrân: Beni helak eden (dinden çıkaran) şey nedir? diye sordu. Onlar : (Bir fitne (yani Allah-a ortak koşmak) kalmayıp din tamamen Allah-ın (dini olan İslâmiyet) olana kadar onlarla (yani müşriklerle) savaşınız) buyurmuştur. (Yani sen ise bizim safımızda yer alıp haricî olmayanlarla savaşmadın) dediler. İmrân: müşrikleri bertaraf edinceye kadar savaştık ve din tamamiyle Allah-ın oldu (yani Hicaz müşriklerden tamamen temizlendi) Dilerseniz size Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-den işittiğim bir hadîsi rivâyet edeyim dedi. Onlar: hadîsi Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-den sen (mi) işittin? diye sordular. İmrân: (ben işittim). Şu olaya şâhid oldum dedi: Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) müşriklere müslümanlardan bir askerî kuvvet gönderdi. Giden müslüman askerler müşriklere rastlayınca onlarla şiddetli bir savaş yaptılar. Neticede müşrikler mağlûp olarak sutlarını müslüman askerlere verdiler (yani savaşta kırılıp saf dışı edildiler). Sonra benim yakınlarımdan bir adam müşriklerden bîr adama mızrakla hücum ederek yanına varınca müşrik adam: "Eşhedü enlâ ilahe illallah = Allah-tan başka hak ilâh olmadığına şehâdet ederim. " Ben şüphesiz müslümanım dedi. Fakat (buna rağmen) yakınım olan adam mızrakla vurup onu öldürdü. Sonra Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)-in yanına geldi ve : Resûlallah! Ben helak oldum (yani büyük bir günah işledim) dedi. Resûl-i Ekrem (sallallahü aleyhi ve sellem) bir veya iki defa: (günah) nedir?) buyurdu. Adam da yaptığı işi O-na arzetti. Bunun üzerine Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) adama : şehâdet getirip müslüman olduğunu söylediğine rağmen samimiyetine inanmadın) O halde karnını yarıp da kalbindekini bilmeliydin?) buyurdu. Adam Yâ Resûlallah! Karnını yarsaydım kalbindekini bilmiş olur (mu) idim? deyince Resûl-i Ekrem (sallallahü aleyhi ve sellem) : halde sen ne onun konuştuğu sözünü kabul ettin ne de kalbindekini bilirsin ) buyurdu. dedi ki: Sonra Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) adam hakkında bir şey söylemedi. Adam da az bir zaman yaşadı. Nihayet öldü. Biz onu defnettik. Ertesi günü sabahı cesedi yer yüzünde görüldü. Halk: Bir düşman bunun cesedini toprağın altından çıkarmış olabilir dedi. Biz onu (tekrar) defnettik. Sonra gençlerimize mezarı başında nöbet beklemelerini emrettik. Ertesi günü sabahı cesed (yine) yer yüzünde oldu. Bu kere biz: Gençlerimiz uyumuş (bu arada cesed düşman tarafından çıkarılmış) olabilir dedik ve (tekrar) defnettikten sonra bu defa biz kendimiz onun nöbetini tuttuk. Yine ertesi günü sabahı cesed yer yüzünde oldu. Artık (toprağa gömmekten vazgeçip) cesedi o dağlar arasındaki yollardan birisine attık. "