4243-) - “... Enes (radıyallahü anh)-den; Şöyle demiştir: (ı Fârisî) (radıyallahü anh) hastalandı. Sa-d (bin Ebî Vakkas) (radıyallahü anh) da onu ziyarete gitti. Baktı ki Selmân ağlıyor. Bunun üzerine Sa-d ona: Seni ağlatan nedir? Sen Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) ile arkadaşlık etmek şerefine kavuşmadın mı? (Şöyle) değil mi (böyle) değil mi? (yani şu ve bu faziletlerin var) dedi. Selmân: iki şeyden birisi için ağlamıyorum: Ben ne dünyaya bir düşkünlükten dolayı ne de âhiretten hoşlanmamaktan dolayı ağlıyorum. Ve lâkin Resûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) bana bir tavsiyede bulundu (idi) de ben kendimi o tavsiyenin sınırlarını mutlaka aşmış sanırım (yani bundan dolayı ağlıyorum) dedi. Sa-d: sana ne tavsiye buyurdu? diye sordu. Selmân: O bana: (Binek hayvanı üstünde yolculuk edenin azığı kadar (mal) birinize yeter ) diye tavsiyede bulundu (idi). Halbuki ben kendimi o tavsiyenin sınırlarını mutlaka aşmış sanırım. Sana gelince Yâ Sa-d: Hüküm vereceğin zaman hükmünde (hakları) taksim edeceğin zaman dağıtımında ve bir şeye niyetlendiğin zaman azminde Allah-tan kork (azabından sakın) dedi. Sabit demiştir ki: Selmân (radıyallahü anh) ‘ın (vefat ettiğinde) yanında olan yirmi küsur dirhemlik nafakadan başka bir mal bırakmadığı haberi bana ulaştı. "