Hocam ben iki erkek çocuğu annesiyim. Hep bağırış çağırışların olduğu dayak atan ve baskıcı bir ailede büyüdüm. Kendimi geliştirebildiğim kadar geliştirmeye çalıştım. Kocam da benzer şartlarda büyümesine rağmen o kendisini daha fazla geliştirdi. İlk çocuğum iki-üç yaşlarındayken hakkından gelemediğimde kaba etlerine vuruyordum. O zamanlar bunun doğru olduğunu sanıyor her vurduğumda içim rahatlıyordu çünkü başka türlü korkutamayacağımı düşünüyordum. Korkunun eğitim olduğunu zannediyordum. Zamanla oğlumun her uzandığımda kendini korumaya aldığını fark ettim ve bu durum canımı çok yaktı. Tövbe ettim ve bir daha asla vurmayacağıma yemin ettim. Şükürler olsun bir daha hiç vurmadım. İkinci oğluma da hiç vurmadım. Ancak yabancı bir şehirde tek başımayım ve eşimin işleri yoğun olduğu için yardım edemiyor. Bazen çok boğuluyorum ve kendimi bağırırken buluyorum. Sonrasında hemen gönüllerini almaya çalışıyorum: "Anneniz iyi değil siz iyi çocuklarsınız özür dilerim" diyorum. Her bağırdığımda oğlumun donuk ve korkmuş hali içimi eritiyor. Etrafına bir şey anlatırken hep bağırarak anlatmaya çalışıyor. Ben bağırmak özellikle de evlatlarıma bağırmak istemiyorum. Fısıltıyla konuşmayı denedim bir-iki hafta sürdü ama yine bir yerde bağırırken buluyorum kendimi. Bana ne tavsiye edersiniz?

Çocuğunuz ile iletişiminizde daha iyi olma yolunda gösterdiğiniz çabadan dolayı sizi tebrik ederim. Bu çabanızı daima devam ettirin. Bu konuda şu tavsiyeleri verebiliriz öncelikle kendiniz için rahatlatıcı şeyler bulmaya gayret edin. Sevdiğiniz bir arkadaş grubu bulun. Onlarla sohbetle etkinlikle kendinizi rahatlatmaya gayret edin. Sevdiğiniz meşguliyetler bulun. Bu da çok yardımcı olabilecek bir şeydir. Varsa imkânınız bir psikologdan yardım alın. Çocuğunuza haklı olarak mı kızıyorsunuz yoksa bazı şeyleri gözünüzde çok mu büyütüyorsunuz? Tepkiniz normal mi fazla mı tepkiniz geçici mi kalıcı mı ve daha birçok konuda... Çocuğunuzun enerjisini ve eğitimini sağlıklı ve doğru şekilde yürütebilmesi için ona doğru ve faydalı meşguliyetler bulun. Allah'a bolca dua edin. Ve elbette kalbinize sabretmeyi telkin etmeye devam edin. Her şeye rağmen yine de yorucu bir süreç tabii ki. Sonunda mükâfatı olabilecek bir ibadet yerine de geçebilecek bir süreç hem de... Allah yardımcınız olsun. Allah'a emanet olun.